กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านหิมะอันแสนสุข มีหมีขนฟูนุ่มสีฟ้าเข้ม นามว่า เบรอน ผู้เป็นราชาผู้ทรงธรรมของหมู่บ้าน เบรอนมีมงกุฎประดับบนหัวและไม้เท้าคฑาที่ใช้จิ้มน้ำผึ้งได้ด้วย! ทุกเช้า เบรอนจะจัดงานเลี้ยงน้ำชาให้กับชาวบ้านและเล่านิทานสนุกๆ ให้ฟัง เบรอนสามารถทำนายอากาศได้ด้วยนะ! ถ้าขนของเบรอนฟูฟ่องมากๆ แสดงว่าหิมะจะตกหนักแน่นอน
วันหนึ่ง ขณะที่เบรอนกำลังเตรียมชา กลิ่นหอมหวานของน้ำผึ้งก็หายไป! เบรอนตกใจมาก “น้ำผึ้งหายไปไหน!” เบรอนร้องขึ้น ชาวบ้านต่างพากันตกใจ เบรอนจึงประกาศว่า “ใครก็ตามที่ช่วยหาว่าน้ำผึ้งหายไปไหน จะได้รับรางวัลเป็นขนมที่อร่อยที่สุดในหมู่บ้าน!”
ในขณะนั้นเอง ดึกกี้ โดนัทบินได้สีฟ้าสดใสก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมเสียง "วู้ป!" ดึกกี้ชอบหมุนตัวและชอบเล่าเรื่องตลก และที่สำคัญคือ ดึกกี้เป็นเพื่อนสนิทของเบรอน! ดึกกี้พูดว่า “ไม่ต้องห่วงท่านเบรอน! ฉันจะช่วยเอง!” ดึกกี้มีรูตรงกลางที่เหมือนเป็นประตูไปสู่มิติแห่งเสียงหัวเราะ และดึกกี้ก็ชอบโปรยลูกปาหลากสีที่เปลี่ยนสีตามเรื่องตลกที่เล่าด้วย
เบรอนกับดึกกี้เริ่มออกสืบสวน พวกเขาไปพบกับเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ เหมย เหมยชอบวาดรูปสัตว์และเรียนรู้ประวัติศาสตร์ เธอกำลังวาดรูปนกฮูกตัวใหญ่ พวกเขาเล่าเรื่องน้ำผึ้งหายให้ฟัง เหมยคิดสักครู่แล้วพูดว่า “บางทีเราอาจจะต้องดูรอยเท้าสัตว์ก็ได้นะคะ” เหมยหยิบดินสอขึ้นมาวาดรูปแผนผังของหมู่บ้าน แล้วทำเครื่องหมายไว้ว่าสัตว์ชนิดใดน่าสงสัย
ขณะที่พวกเขากำลังสำรวจ พวกเขาพบกับเด็กชายชื่อ หลุยส์ หลุยส์ชอบเรื่องราวของพระราชาและราชินี เขาชอบไขปริศนา หลุยส์กำลังเล่นเกมปริศนาอักษรไขว้ “สวัสดีครับท่านเบรอน ดึกกี้!” หลุยส์ทักทาย “เกิดอะไรขึ้นครับ?” เบรอนอธิบายเรื่องน้ำผึ้งหาย หลุยส์คิดแล้วพูดว่า “เราอาจจะต้องตามหาร่องรอยในประวัติศาสตร์ก็ได้นะครับ!” หลุยส์เปิดหนังสือเก่าเล่มหนึ่งแล้วชี้ไปที่ภาพวาดของหมีขโมยน้ำผึ้งในอดีต
เบรอน ดึกกี้ เหมย และหลุยส์ ร่วมมือกันสืบสวน พวกเขาตามรอยเท้าสัตว์ไปเรื่อยๆ จนถึงป่า พวกเขาพบรังผึ้งขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่น้ำผึ้งสักหยดเดียว! “แย่แล้ว!” เบรอนอุทาน “น้ำผึ้งทั้งหมดหายไปไหนกัน!”
จู่ๆ ดึกกี้ก็จำได้! “วู้ป! ฉันจำได้แล้ว! ฉันเห็นผึ้งบินออกไปทางประตูมิติแห่งเสียงหัวเราะ!” ดึกกี้หมุนตัวอย่างรวดเร็วแล้วบินนำหน้าเพื่อนๆ ไปยังมิติแห่งเสียงหัวเราะ ที่นั่นมีผึ้งจำนวนมากกำลังสร้างรังผึ้งขนาดใหญ่ และน้ำผึ้งก็ถูกนำไปเก็บไว้มากมาย
เบรอนเข้าไปพูดคุยกับผึ้ง “ทำไมพวกท่านถึงเอาน้ำผึ้งไป?” ผึ้งตัวหนึ่งตอบว่า “พวกเราต้องการทำน้ำผึ้งให้หวานขึ้นกว่าเดิม แต่ทำไม่ได้” เหมยเสนอความคิดว่า “พวกเราสามารถวาดรูปและออกแบบรังผึ้งใหม่ให้ผึ้งได้ไหม?” หลุยส์เสริมว่า “ผมรู้ประวัติศาสตร์เกี่ยวกับวิธีการเก็บน้ำผึ้งด้วยครับ!” ดึกกี้ก็หัวเราะ “วู้ป! ฉันจะช่วยโปรยลูกปาสีรุ้งเพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้ผึ้ง!”
ทุกคนร่วมมือกันออกแบบรังผึ้งใหม่ เหมยวาดรูปดอกไม้สวยๆ หลุยส์เล่าเรื่องราวของพระราชาที่ชอบน้ำผึ้ง ดึกกี้โปรยลูกปาสีรุ้ง สร้างความสุขให้กับผึ้ง เบรอนใช้ไม้เท้าจิ้มน้ำผึ้งเพื่อชิมรสชาติ
ในที่สุด ผึ้งก็พอใจกับรังผึ้งใหม่และน้ำผึ้งที่หอมหวานขึ้น พวกเขานำน้ำผึ้งกลับมาให้หมู่บ้านหิมะ เบรอนดีใจมาก “ขอบคุณทุกคนมากนะ!”
เบรอนจัดงานเลี้ยงฉลองและมอบรางวัลให้กับทุกคน เหมยได้รับพู่กันวิเศษ หลุยส์ได้รับหนังสือประวัติศาสตร์เล่มใหม่ และดึกกี้ได้รับขนมโดนัทแสนอร่อย
และแล้ว เรื่องราวแห่งมิตรภาพและการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ก็ถูกเล่าขานไปทั่วหมู่บ้านหิมะ พวกเขารู้ว่า ไม่ว่าปัญหาจะยากเย็นแค่ไหน ถ้าเรามีเพื่อนที่ดีและร่วมมือกัน เราก็จะผ่านพ้นอุปสรรคไปได้เสมอ