एका सुंदर परी गावात, जिथे सर्वत्र हसू आणि आनंद होता, तिथे डिझी नावाचा एक मजेदार उडणारा डोनट होता. डिझीचा रंग निळा होता आणि तो नेहमी फिरत, फिरत मजेदार विनोद करत असे, ज्यामुळे त्याचे रंगीबेरंगी स्प्रिंकल्स (sprinkles) रंगात बदलत असत. डिझीला फिरणे फार आवडायचे, आणि त्याच्या मधोमध एक छिद्र होते जे हसण्याच्या जगात (Laugh Dimension) जाण्याचा मार्ग होते.
त्याच गावात, मॉप नावाचा एक मऊ, निळा, मऊ राक्षस (monster) होता. मॉपला बेडच्या खाली झोपायला आवडायचे आणि झोपण्यापूर्वी मजेदार गोष्टी सांगणे त्याला आवडायचे. मॉपच्या केसांचा रंग आकाशासारखा होता आणि तो खूप प्रेमळ होता. मॉपला विविध भाषा येत होत्या, ज्यात 'पिलो टॉक' (Pillow Talk) म्हणजेच 'उशीवर गप्पा मारणे' देखील समाविष्ट होते.
पण एका दिवशी, परी गावातील हसू कमी होऊ लागले. हसणे कमी झाल्यामुळे, हसण्याचे जग जवळजवळ बंद होण्याच्या मार्गावर होते. डिझी आणि मॉप खूप चिंतेत पडले. त्यांना माहित होते की काहीतरीतरी करायला हवे.
तेव्हाच, आझल, ऑलिव्हर आणि लिली नावाचे तीन मित्र परी गावात आले. आझलला पिल्लू (puppies), मुकुट (crowns), पिशव्या (bags), शूज (shoes) आणि मासे (fish) आवडतात. ऑलिव्हरला अंतराळ (space), इमारत (building) आणि कोडी सोडवणे (solving puzzles) आवडते. लिलीला फुले (flowers), फुलपाखरे (butterflies)आणि बागा (gardens) आवडतात.
"आपण या समस्येचं समाधान शोधायला हवं!" डिझी म्हणाला, "नाहीतर हसण्याचं जग बंद होईल!"
"मला खात्री आहे की आपण काहीतरी करू शकतो," मॉप म्हणाला, "आपल्याला फक्त एकत्र काम करावं लागेल."
आझल, ऑलिव्हर आणि लिली यांनी मदतीसाठी होकार दिला. ते सर्वजण डिझी आणि मॉपसोबत हसण्याचे रहस्य शोधण्यासाठी निघाले.
त्यांनी परी गावाच्या रस्त्यावरून प्रवास सुरू केला. वाटेत, ऑलिव्हरला एक मोठी कोडी दिसली, जी एका झाडावर कोरलेली होती. "अरे वा!" तो उद्गारला, "मला ही कोडी सोडवायला आवडेल!" त्याने पटकन कोडी सोडवली, ज्यामुळे एका मोठ्या फुलाचा दरवाजा उघडला.
लिली आनंदाने म्हणाली, "अरे वा! किती सुंदर फुलं आहेत!" तिने त्या फुलांना स्पर्श केला आणि त्या क्षणी, एका खास रंगाचा सुगंध सर्वत्र पसरला, ज्यामुळे सर्वांना हसू फुटले.
पुढे जाताना, त्यांना एका अंधाऱ्या गुहेतून जावे लागले. ऑलिव्हरला अंधार आवडत नसे, पण मॉपने त्याला मिठी मारली आणि धीर दिला. मॉपच्या मऊ केसांमुळे गुहेतही त्यांना सुरक्षित वाटले.
शेवटी, ते परी राणीच्या महालात पोहोचले. परी राणी खूप उदास दिसत होती. "मला हसायला विसरल्यासारखं वाटतंय," ती म्हणाली.
"काळजी करू नका, राणी!" डिझी म्हणाला, "माझ्याकडे एक योजना आहे!" डिझीने मजेदार विनोद सांगायला सुरुवात केली, पण राणी हसली नाही.
ऑलिव्हर म्हणाला, "मला मदत करू दे!" त्याने एक मजेदार कोडी तयार केली आणि राणीला विचारली. तरीही राणी हसली नाही.
मग लिली पुढे आली. तिने राणीला एक सुंदर फुल देऊन विचारले, "राणी, तुम्हाला काय आवडतं?" राणीने फुलाला स्पर्श केला आणि लिलीच्या प्रेमाने तिचे ओठ हसले.
आणि मग, आझलने सर्वांना एकत्र हसायला लावले. तिने सांगितले, "चला, आपण सर्वजण एकत्र हसून दाखवूया!" आणि त्यांनी जोरजोरात हसायला सुरुवात केली.
त्या क्षणी, परी राणी हसली! तिचे हसू ऐकून, हसण्याचे जग पुन्हा उघडले. डिझीचे स्प्रिंकल्स आनंदाने चमकू लागले.
त्यानंतर, सर्वजण खूप आनंदी झाले. त्यांनी हसण्याचे महत्त्व जाणले आणि एकमेकांना मदत करण्याचे महत्त्वही शिकले. आझल, ऑलिव्हर आणि लिली यांनी परी राणीचा निरोप घेतला आणि हसऱ्या जगात परतले.
डिझी आणि मॉपला खूप आनंद झाला. त्यांनी ठरवले की ते नेहमी हसण्याचे आणि इतरांना मदत करण्याचे कार्य करत राहतील.