Ver weg, in een koninkrijk waar dromen werkelijkheid werden, stond Twinkelkasteel. Het was een kasteel van dodger blue, met torens die 's nachts slaapliedjes zongen en een gracht gevuld met vloeibaar sterrenlicht. Binnenin veranderden de kamers dagelijks van plaats, en een familie van wolkendrakken woonde vredig boven de torens.
Chloe, een meisje van zeven jaar met fonkelende ogen en een hart vol dans, was op bezoek in Twinkelkasteel. Ze was zo enthousiast! “O, Zoggy!” riep ze. “Kijk al die sterren! Ik wil zo graag dansen onder het sterrenlicht!”
Zoggy de Robot Pal, een vrolijke robot met een zalmroze kleur, knikte enthousiast. “Absoluut, Chloe! Maar wacht eens even… waar zijn de sterren gebleven?!” Zoggy kon in vijftien verschillende vormen veranderen en sprak wel 42 verschillende alien talen. Hij was altijd in voor een intergalactisch verstoppertje.
Chloe keek omhoog en haar ogen werden groot. “Je hebt gelijk!” Er waren bijna geen sterren meer! De torens zongen ook niet meer zo vrolijk. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze zich af. “We moeten de sterren terugvinden!” Ze wist dat de draken haar konden helpen.
De wolkendrakken, altijd beschermend en wijs, gaven hen een duwtje in de juiste richting met hun zachte wolkenneuzen. Ze volgden een spoor van glinsterend sterrenstof dat over het kasteel kronkelde, als een geheimzinnig lint. Chloe en Zoggy begonnen hun zoektocht. De lucht was stil, zonder het zachte gezang van de torens.
Het sterrenstof leidde hen naar een serie puzzels. De eerste was een doolhof van spiegelpaleizen. "Ik kan wel helpen!" zei Zoggy en veranderde in een kleine, vliegende drone. Met zijn radar en snelheid leidde hij Chloe door het doolhof, “Snel, Chloe! Kijk daar, een pad met glimmende stenen!”
De volgende puzzel was een raadsel van een pratende spiegel. De spiegel was een beetje humeurig. “Hmmf. Wat willen jullie?” gromde de spiegel met een diepe stem. “Wij zoeken de sterren!” antwoordde Chloe beleefd. De spiegel zuchtte. “Nou, goed dan. De sterren zijn verstopt… waar de maan danst met de wind. Vind de dans, en vind de schat!”
Chloe, die dol was op dieren, keek om zich heen en zei: “Ik denk dat ik het weet! De maan houdt van de draken. En de wind… die waait door de bomen hier.” Ze zette haar armen in de lucht en begon te dansen. Haar dans was zo vrolijk en zo vol gevoel, dat zelfs de chagrijnige spiegel een klein glimlachje liet zien. Zoggy begon mee te dansen, en maakte daarbij grappige geluiden.
Met de hulp van de draken en de humor van Zoggy, vonden ze de plek waar de sterren verstopt waren: een verborgen vallei waar de maan scheen en de wind zachtjes door de bomen waaide. Daar, in een kist, glansden de sterren! Ze waren gestolen door een ondeugende sterrensluiper die jaloers was op hun helderheid.
Chloe en Zoggy openden de kist voorzichtig. Met behulp van de wolkendrakken, die de sterren zachtjes terug naar hun plek in de lucht droegen, en de dans van Chloe, en de grappen van Zoggy, kwamen de sterren terug in de hemel boven Twinkelkasteel. De torens begonnen weer te zingen, de gracht vulde zich weer met sterrenlicht, en de hele vallei straalde.
De spiegel, nu een stuk vrolijker, zag alles. “Nou, dat was mooi!” zei hij. “En… bedankt voor het dansen.”
Chloe, Zoggy en de draken dansten met de sterren, de maan, en zelfs met de pratende spiegel. De sterren dansten mee, en het hele koninkrijk straalde van vreugde. Want in Twinkelkasteel, was er altijd plaats voor vriendschap, moed en een beetje dansen, net als de sterren!
En Chloe? Zij danste nog de hele nacht, en de volgende dag weer.