நீலக் கடலுக்கு அடியில், அக்வாமரீனா என்ற ஒரு நகரம் இருந்தது. அது முற்றிலும் பிரகாசமாக இருந்தது, ஏனென்றால் வீடுகள் பவளத்தால் செய்யப்பட்டவை, தெருக்கள் மின்னும் சிப்பிகளால் அமைக்கப்பட்டிருந்தன, மற்றும் மீன்கள் வண்ணமயமானவை. இந்த நகரம் ஒரு சிறப்பு கொண்டாட்டத்திற்காக தயாராகிக் கொண்டிருந்தது - சோஃபியா, ஃபேன் மற்றும் ஆஸ்கர் ஆகியோருக்கு பிடித்த ஒரு நடன விழா.
அங்கு இளவரசர் கடற்கொள்ளையர் கரடி இருந்தார், அவர் தங்க கிரீடமும், கடற்கொள்ளையர் கண்மூடியும் அணிந்திருந்தார். அவரது முடி இளஞ்சிவப்பு நிறத்தில் இருந்தது. ஒரு நாள், இளவரசர் கடற்கொள்ளையர் கரடி அவரது அரண்மனையின் பால்கனியில் நின்றுகொண்டிருந்தபோது, அவரது கண்களுக்கு ஏதோ தவறு நடந்ததை கவனித்தார். நகரத்தின் பிரகாசம் மங்கத் தொடங்கியது! பவள வீடுகளின் விளக்குகள் மங்கலாக மாறின. ஆஸ்கர் ஒரு துப்பறியும் கதையைப் போல, என்ன நடக்கிறது என்று ஆச்சரியப்பட்டார். இளவரசர் கடற்கொள்ளையர் கரடி உடனே தனது நண்பர்களை அழைத்தார், எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து இந்த மர்மத்தை தீர்க்க முடிவு செய்தனர்.
அடுத்ததாக, கரடி அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பரோன், ஒரு அழகான நீல நிற கரடியை அழைத்தார். பரோன் எப்போதும் நியாயமாகவும், அன்பாகவும் ஆட்சி செய்தார், சிறிய தொப்பிகளை பின்னினார், மேலும் வானிலை எப்படி இருக்கும் என்பதை தெரிந்து வைத்திருந்தார். இறுதியாக, அவர்கள் வொப்பிள் என்ற ஜெல்லி ஆக்டோபஸை அழைத்தனர், அவர் ஒரு சிறந்த நடனக் கலைஞர், சிரிப்புகளைத் தெரிந்து வைத்திருந்தார், மேலும் அவரது மனநிலைக்கு ஏற்ப அவரது உடல் சுவையை மாற்றினார்.
“நாம் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று பரோன் கேட்டார்.
“பிரச்சனையை நாம் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்!” என்றார் இளவரசர் கடற்கொள்ளையர் கரடி.
“நான் ஒரு துப்பறியும் நாவலைப் படிக்க விரும்புகிறேன்” என்று ஆஸ்கர் உற்சாகமாகக் கூறினான்.
மூவரும் நகரத்தை சுற்றிப் பார்க்கத் தொடங்கினர். பவள வீடுகளின் விளக்குகள் எவ்வளவு மங்கலாக இருந்தன என்பதை கவனித்தனர். வொப்பிள் கூறினார், "எங்கள் பிரகாசம் எங்கே போகிறது என்பதை கண்டுபிடிப்போம்!" அவரது உற்சாகமான வார்த்தைகள் அவர்களை ஊக்குவித்தன, மேலும் அவர்கள் பிரகாசத்தின் ஆதாரத்தைக் கண்டுபிடிப்பதில் தீவிரமாக ஈடுபட்டனர். பிரகாசத்தின் ஆதாரம் ஒரு பெரிய, ஒளிரும் முத்து என்பதை அவர்கள் விரைவில் கண்டுபிடித்தனர், அது அதன் ஒளியை இழந்து கொண்டிருந்தது.
"அது என்ன காரணம்?” என்று ஃபேன் ஆர்வத்துடன் கேட்டாள்.
வொப்பிள் தனது கூடாரங்களைப் பயன்படுத்தி முத்து இருக்கும் திசையை நோக்கி ஒரு பாதையை உருவாக்கினான். அவர்கள் பெரிய கடல் பாசி காடுகளின் வழியாகச் சென்றனர், அங்கு வண்ணமயமான மீன்கள் விளையாடின. சோஃபியாவிற்கு நடனத்தைப் பற்றிய ஒரு கதையைச் சொல்வது நினைவுக்கு வந்தது. அவர்கள் பயணத்தைத் தொடர்ந்தபோது, ஒரு இருண்ட உருவத்தைக் கண்டார்கள். அது ஒரு நிழல்!
நிழல் மிகவும் சோகமாக இருந்தது.
“நான் விளையாட ஒரு நண்பரை விரும்புகிறேன்” என்று நிழல் கூறியது.
நிழலை யாரும் விரும்பவில்லை. அது தனியாக இருந்தது. இளவரசர் கடற்கொள்ளையர் கரடி, பரோன் மற்றும் வொப்பிள் ஆகியோர் நிழலின் சோகத்தைப் பார்த்து வருந்தினார்கள். ஃபேன் தனது நடன திறமையைப் பற்றி நினைத்தாள். “நடனம் உதவக்கூடும்!” என்றாள்.
அவர்கள் உடனடியாக ஒரு நடன விருந்தை ஏற்பாடு செய்ய முடிவு செய்தனர். வொப்பிள் தனது மை கொண்டு நீருக்கடியில் டிஸ்கோ விளக்குகளை உருவாக்கினார், மேலும் எல்லோரும் நடனமாட ஆரம்பித்தனர். ஒவ்வொரு அசைவிலும் சிரிப்பும் பாடல்களும் நிரம்பின. நிழல் மெய்மறந்து நடனத்தை ரசித்தது. அது மகிழ்ச்சியாக இருந்ததால், முத்து மீண்டும் பிரகாசிக்கத் தொடங்கியது, மேலும் நகரத்தின் பிரகாசமும் மீண்டு வந்தது!
சோஃபியா கதைகளைப் பற்றி நினைத்தாள். “நிழலுக்கு நண்பர்கள் தேவை, அதுதான்!”
விழா மீண்டும் தொடங்கியது, மேலும் எல்லோரும் சந்தோஷமாக இருந்தனர். இளவரசர் கடற்கொள்ளையர் கரடி சிரித்தார். பரோன் சிறிய தொப்பிகளைப் போட்டுக் கொண்டிருந்தார். வொப்பிள் தனது மகிழ்ச்சியான நடனத்தை நிகழ்த்தினார், அவருடைய உடலில் ஒவ்வொரு சுவையும் மாறியது. அவர்களுடன் சேர்ந்து நிழலும் நடனமாடியது!
அக்வாமரீனா எப்போதும் பிரகாசமாக இருந்தது, மேலும் அனைவரும் ஒன்றாக சிரித்தார்கள், ஏனென்றால் எல்லோரும் ஒருவருக்கொருவர் எப்படி உதவுவது என்பதை அறிந்திருந்தார்கள்.