ณ ป่าลึกลับที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ใบไม้สีเขียวเข้ม และแสงแดดส่องผ่านลงมาเป็นหย่อมๆ ที่นั่นมีบ้านหลังเล็กๆ น่ารัก ตั้งอยู่ในถ้วยชาใบใหญ่ บ้านหลังนี้เป็นของ มิมิ นางฟ้าขนมหวานตัวน้อย มิมิมีผมสีชมพูฟูฟ่อง ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวาด และเสื้อผ้าสีม่วงอ่อนที่ทำจากกลีบดอกไม้ เธอมีพลังวิเศษที่ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นขนมหวานได้ แค่แตะเบาๆ มิมิสามารถเนรมิตอาหารทุกชนิดให้มีรสชาติเหมือนขนมสายไหม และยังเปลี่ยนฝันร้ายให้กลายเป็นขนมแสนอร่อยได้อีกด้วย
วันหนึ่ง อิซาเบลล่า เจ้าหญิงน้อยผู้รักการเต้นรำ เดินทางมาเที่ยวเล่นในป่า อิซาเบลล่าชอบชุดเจ้าหญิงสีชมพูของเธอ และพร้อมจะเต้นรำได้ทุกที่ทุกเวลา เธอเป็นเด็กหญิงที่กล้าหาญและอยากรู้อยากเห็น เมื่อเธอมาถึงป่าลึกลับ อิซาเบลล่ารู้สึกประหลาดใจกับต้นไม้สูงใหญ่และแสงแดดที่ส่องผ่านลงมา เธอจึงเริ่มเต้นรำอย่างมีความสุข
ทันใดนั้น มิมิก็ปรากฏตัวออกมาจากบ้านถ้วยชาของเธอ "สวัสดีค่ะเจ้าหญิงอิซาเบลล่า" มิมิกล่าวด้วยน้ำเสียงแสนหวาน "ฉันชื่อมิมิ และฉันอยู่ที่นี่เพื่อทำให้ทุกอย่างมีความสุข" อิซาเบลล่าหยุดเต้นรำและมองมิมิด้วยความประหลาดใจ "สวัสดีค่ะมิมิ ฉันอิซาเบลล่า ฉันชอบเต้นรำมากๆ เลยค่ะ" มิมิยิ้ม "ฉันรู้ค่ะ! และฉันก็รู้ด้วยว่ามีบางอย่างผิดปกติในป่าของเรา" เธอทำหน้าเศร้า "ช่วงนี้ฝันหวานหายไปหมดเลย เด็กๆ ในป่าไม่มีความสุขเลย" อิซาเบลล่าขมวดคิ้ว "ฝันหวานหายไป? มันเป็นไปได้อย่างไรกัน" มิมิจึงตอบว่า "นั่นแหละคือปริศนาที่เราต้องไขค่ะ"
มิมิและอิซาเบลล่าตกลงที่จะร่วมมือกันค้นหาความลับของฝันหวานที่หายไป พวกเขาเดินเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่และพืชพรรณต่างๆ ที่แปลกตา พวกเขาเดินผ่านต้นไม้ที่สูงเสียดฟ้า ใบไม้เขียวชอุ่ม และดอกไม้นานาชนิด มิมิชี้ให้เห็นร่องรอยแปลกๆ เช่น รอยเท้าเล็กๆ ที่มีประกายวิบวับ และขนฟูๆ สีขาว พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปเจอกับต้นไม้ใหญ่ที่ดูเหมือนจะขุ่นเคืองตลอดเวลา ต้นไม้นั้นมีหนวดเคราทำจากรากไม้ และใบไม้สีเขียวเข้มที่ดูเหมือนจะขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา
"โอ๊ะโอ๋" มิมิอุทาน "นั่นคือต้นไม้ขี้บ่น!" มิมิพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ "ต้นไม้ขี้บ่นมักจะรู้ความลับต่างๆ ในป่า" อิซาเบลล่าเดินเข้าไปใกล้ต้นไม้และพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ "สวัสดีค่ะท่านต้นไม้ พวกเรากำลังตามหาฝันหวานที่หายไป ท่านพอจะรู้บ้างไหมคะ" ต้นไม้ขี้บ่นมองอิซาเบลล่าด้วยสายตาขุ่นเคือง "ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ออกไปให้พ้น!" มิมิคิดได้ว่าการจะช่วยต้นไม้ขี้บ่นต้องใช้ขนมหวาน มิมิจึงใช้เวทมนตร์ของเธอเสกขนมสายไหมสีชมพูอ่อนๆ ออกมาหนึ่งก้อน แล้วนำไปวางไว้ตรงหน้าต้นไม้
ต้นไม้ขี้บ่นมองขนมสายไหมด้วยความประหลาดใจ "อะไรกันนี่?" อิซาเบลล่ากล่าวว่า "นี่คือขนมสายไหมแสนอร่อยค่ะ ท่านลองชิมดูสิคะ" ต้นไม้ขี้บ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ เอื้อมกิ่งก้านมาหยิบขนมสายไหมเข้าปาก ทันใดนั้น ใบหน้าของต้นไม้ก็เปลี่ยนไปจากขุ่นเคืองเป็นยิ้มแย้ม "อืมมม อร่อยจัง!" ต้นไม้ขี้บ่นพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง "ฉัน... ฉันเห็นประกายวิบวับพวกนั้นด้วย" ต้นไม้ขี้บ่นพูดเบาๆ "มันหายไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของป่า" มิมิและอิซาเบลล่าดีใจมาก พวกเขาขอบคุณต้นไม้ขี้บ่นและรีบออกเดินทางต่อไปทันที
พวกเขาเดินตามรอยประกายวิบวับไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปถึงลำธารใสสะอาด พวกเขาเห็นกระรอกน้อยตัวหนึ่งกำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน กระรอกน้อยมีขนสีน้ำตาลอ่อนและหางฟูฟ่อง มันชื่อสปาร์คเคิล สปาร์คเคิลเป็นกระรอกที่ชอบประกายวิบวับมาก อิซาเบลล่าจึงถามสปาร์คเคิลว่า "สปาร์คเคิล เธอเห็นอะไรที่หายไปบ้างไหม" สปาร์คเคิลหยุดเล่นและหันมามองพวกเขา "ฉันเห็นประกายวิบวับพวกนี้หายไปเหมือนกัน! มันหายไปทางถ้ำลึกลับ" สปาร์คเคิลชี้ไปที่ถ้ำที่มืดมิด "ฉันจะไปกับพวกเธอด้วย!" มิมิและอิซาเบลล่าดีใจมากที่มีเพื่อนร่วมทาง
พวกเขาทั้งสามคนเดินเข้าไปในถ้ำลึกลับอย่างกล้าหาญ ภายในถ้ำมืดมิดและน่ากลัว แต่พวกเขาก็ไม่ย่อท้อ พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปถึงห้องโถงใหญ่ที่เต็มไปด้วยฝุ่น พวกเขาเห็นกล่องใบใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางห้องโถง "นั่นมันอะไรน่ะ?" อิซาเบลล่าถาม มิมิจึงตอบว่า "ฉันไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นกุญแจสำคัญ" อิซาเบลล่าจึงเดินเข้าไปใกล้กล่องอย่างระมัดระวัง สปาร์คเคิลกระโดดขึ้นไปบนกล่องและใช้จมูกดมรอบๆ
"อ๊ะ!" สปาร์คเคิลร้องขึ้น "ฉันได้กลิ่นอะไรบางอย่าง! มันเป็นกลิ่น... ของฝันหวาน!" มิมิและอิซาเบลล่ารีบเปิดกล่องออก ภายในกล่องเต็มไปด้วยฝันหวานที่ถูกขโมยไป "เราต้องคืนฝันหวานให้เด็กๆ" มิมิกล่าว "ฉันจะใช้เวทมนตร์ของฉัน" มิมิใช้เวทมนตร์เสกประกายวิบวับออกมามากมาย ประกายวิบวับเหล่านี้ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและกระจายไปทั่วป่า อิซาเบลล่าเริ่มเต้นรำด้วยความดีใจ สปาร์คเคิลกระโดดไปมาอย่างมีความสุข ทันใดนั้น เด็กๆ ในป่าก็เริ่มกลับมาฝันดีอีกครั้ง พวกเขาเห็นภาพสวยงามและได้ยินเสียงหัวเราะ
เมื่อฝันหวานกลับคืนมา ป่าก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ต้นไม้ขี้บ่นหายขุ่นเคืองและยิ้มแย้มแจ่มใส สปาร์คเคิลก็กลับไปวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน มิมิและอิซาเบลล่าดีใจมากที่สามารถช่วยเหลือเพื่อนๆ ได้ "พวกเราทำได้แล้ว!" อิซาเบลล่ากล่าวอย่างมีความสุข มิมิยิ้มให้ "ใช่แล้ว! เพราะพวกเราช่วยกันไงล่ะ" อิซาเบลล่าและมิมิรู้ว่ามิตรภาพและความกล้าหาญสามารถเอาชนะทุกสิ่งได้ พวกเขาเต้นรำด้วยกันใต้แสงจันทร์ที่ส่องประกายระยิบระยับในป่าลึกลับ
หลังจากวันนั้น อิซาเบลล่าก็กลับบ้านไป แต่เธอก็ยังคงคิดถึงมิมิและป่าลึกลับอยู่เสมอ เธอก็รู้ว่าความฝันและความสุขสามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่ ถ้าเรามีความกล้าหาญและมิตรภาพ