Na Ukrytej Wyspie, w miejscu gdzie tęcza całowała fale, mieszkał Książę Pirat Niedźwiedź, pluszowy niedźwiadek w kolorze gorącego różu. Złota korona błyszczała na jego głowie, a piracka przepaska na oku dodawała mu tajemniczości. Jego najlepszym przyjacielem był Tockie, czasowy królik, w kolorze ciemnego fioletu, który zawsze wiedział, która jest godzina. Tockie miał specjalne marchewki, które rosły na jego grządce i pokazywały czas. Pewnego ranka, kiedy słońce wschodziło jak wielka, pomarańczowa piłka, Tockie obudził się z przerażeniem. Marchewki! Zaginęły! „Co się stało?” – zapytał Książę Pirat Niedźwiedź, gdy Tockie wpadł do jego pałacu. „Moje marchewki!” – zawołał Tockie. „Bez nich nikt nie będzie wiedział, kiedy jest czas na zabawę, na podwieczorek, na wszystko!”
Książę Pirat Niedźwiedź, znany ze swojej odwagi i tego, że potrafił rozmawiać z leśnymi zwierzętami, natychmiast wziął się do działania. „Nie martw się, Tockie. Znajdziemy je!” – powiedział, zakładając swój kapelusz i piracką przepaskę. Zaczęli od śladów. Na ziemi leżały maleńkie, fioletowe okruszki, które lśniły w porannym słońcu. „Wyglądają jak… jakby ktoś skradł marchewki i je zjadł!” – powiedział Tockie, smutnie kręcąc swoimi długimi uszami. Ślady prowadziły do Szeptającego Lasu, miejsca pełnego kolorowych drzew i tajemniczych dźwięków. Olivia, siedmioletnia dziewczynka, która uwielbiała rysować jednorożce i zwierzęta, wyobraziła sobie, jak wygląda to miejsce. Zapewne pełne było wspaniałych stworzeń, a może nawet jednorożców! Weszli do lasu, a Książę Pirat Niedźwiedź przywitał się z wiewiórkami i ptaszkami. Wkrótce natknęli się na rodzinę chichotających małp, znanych z psot. „Widzieliście może marchewki?” – zapytał Książę. Małpy zaprzeczyły, ale przyznały, że widziały coś lśniącego i fioletowego. „Może to były okruszki z marchewek?” – zastanawiał się Tockie.
Ścieżka prowadziła głębiej do lasu, przez strumienie i pod mostami zrobionymi z kory. Musieli pokonać wiele przeszkód. Tockie, dzięki swojemu magicznemu zegarkowi, zatrzymywał czas na dziesięć sekund, co pozwalało im przechodzić przez ruchome piaski. Książę Pirat Niedźwiedź, znając las, wiedział, jak odstraszyć psotne motyle, używając swojej kolekcji koron, aby je rozproszyć. Przeszli przez ogród pełen jednorożców, które wyglądały jak z rysunków Olivii. W końcu, dotarli do ukrytej jaskini. Tam zobaczyli…krasnale! Krasnale, które zawsze były ponure i smutne. „To Grzmiące Krasnale!” – powiedział Tockie. Krasnale miały marchewki jako ozdoby w swojej jaskini. Zdziwieni, Książę Pirat Niedźwiedź i Tockie zapytali, dlaczego ukradli marchewki. „Bo nie wiemy, kiedy jest czas na zabawę!” – odpowiedział jeden z krasnali. „Przez to, że nie wiemy, kiedy zaczyna się zabawa, zawsze nas omija!”
Książę Pirat Niedźwiedź, z ogromnym sercem, uśmiechnął się. „Rozumiem. A gdybyśmy nauczyli was, kiedy jest czas na zabawę?” Tockie uśmiechnął się. „Mam pomysł!” Tockie dał Krasnalom nową marchewkę, która pokazywała czas, a Książę Pirat Niedźwiedź zorganizował przyjęcie. Krasnale, po raz pierwszy w życiu, bawiły się z innymi mieszkańcami Ukrytej Wyspy. Przyjęcie było pełne miodowej herbaty, którą Książę uwielbiał, i śmiechu. Krasnale przeprosiły i oddały marchewki. Od tego dnia, wszyscy na Ukrytej Wyspie wiedzieli, kiedy jest czas na zabawę. Wieczorem, w blasku księżyca, Olivia usiadła i zaczęła rysować. Narysowała Księcia Pirata Niedźwiedzia, Tockiego, krasnale i… jednorożce! I w ten sposób, wszystko wróciło do normy, a na Ukrytej Wyspie zapanował uśmiech i radość. Wszyscy nauczyli się, że pomaganie innym i wspólna zabawa to najlepsza rzecz na świecie. I właśnie wtedy, Olivia położyła ołówek i powiedziała: „To była niesamowita historia!”