Orman filizi Yonca, pembe yaprakları güneş ışınları tarafından gıdıklandığında kahkahalar atarak, Ejderha Yuvası'nda yaşayan herkesi gülümsetiyordu. Ejderha Yuvası, parlak taşlarla süslenmiş, rengarenk çiçeklerle dolu bir yerdi. Elena ve Diego, Prensesler ve Ejderhalar temalı bir çay partisine davet edilmişlerdi. Elena prenses elbiseleri giymeyi, yumuşak battaniyelerde uyumayı severken, Diego ise futbol oynamayı ve geleneksel oyunları keşfetmeyi severdi.
Ejderha Yuvası'na vardıklarında bir şeyler eksikti. Her zamanki gibi parıldayan, ışıldayan bir şey yoktu. Ortam biraz kasvetliydi. Yonca, bu tuhaf durumu fark etti. "Gülümseyin, arkadaşlar!" diye cıvıldadı, yaprakları nazikçe sallanarak. "Işıltı nerede acaba?"
Ejderha, her zamanki misafirperverliğiyle karşıladı onları. "Hoş geldiniz çocuklar! Bugün Ejderha Yuvası'nın en güzel günü olmalıydı, ama bir sorun var. Işıltı kayıp," dedi. Yonca, Elena ve Diego'ya, "Bu işi biz halledebiliriz!" dedi. Yapraklarından doğal bir parfüm sıkarak, mis gibi kokular yaydı. "Bununla iz sürebiliriz!"
Yonca'nın kokusu, çocukları yuvanın derinliklerine doğru yönlendirdi. Ejderha Yuvası her zaman muhteşemdi. Parlak taşlar, renkli çiçekler ve kahkahalarla doluydu. Ancak o gün, her şey biraz donuk görünüyordu. "Bakın!" dedi Diego, yerde küçük, top izleri gördüğünde. "Burada bir futbol topu izi var!" Elena, prenses kostümüyle bile maceraya atılmaktan heyecan duyuyordu.
Yonca'nın yaprakları, karanlık bir koridora doğru parlıyordu. Koridorda, çeşitli bulmacalar ve gölgeler vardı. "Prensesler ve Ejderhalar oyunu oynayalım mı?" diye önerdi Elena. "Böylece korkularımızı yenebiliriz!" Diego hemen kabul etti.
Koridorda ilerlerken, bir bulmacaya denk geldiler. Bulmacanın çözümü için, kalpleri gibi saf ve güzel duygulara ihtiyaçları vardı. Elena, nezaketini kullanarak bulmacayı çözdü. Diego ise, cesaretini kullanarak diğer bulmacayı tamamladı. Yonca, onların yanından hiç ayrılmıyor, yaprakları ile onlara yol gösteriyordu. En sonunda, bulmacalarla dolu koridorun sonuna vardılar.
Karşılarında, yalnız bir bulut duruyordu. Bulut, gri ve üzgündü. "Benim adım Bulut," dedi ince bir sesle. "Kimse benimle oynamıyor, kimse beni sevmiyor." Diego, arkadaşları ile birlikte oynamayı çok severdi ve yalnız kalmaktan hoşlanmazdı. Bulut'un hissettiklerini anladı. "Neden ışığı çaldın?" diye sordu nazikçe.
Bulut, "Işıltıyı çalmadım ki," dedi. "Sadece çok yalnızım. Lütfen benimle oyun oynar mısınız?" Elena, prenses edasıyla, "Elbette!" dedi. "Ama önce biraz rahatlaman gerek. Sana yumuşacık bir battaniye getirelim mi?" Diego, futbol topunu ortaya çıkardı. "Bizimle futbol oynamak ister misin?"
Bulut, onların arkadaşlık teklifine çok sevindi. Elena, yumuşacık bir battaniye getirdi. Diego ve diğerleri futbol oynamaya başladı. Bir süre sonra Bulut, kahkahalarla dolu bir ortamda kendini buldu. Yavaşça, Ejderha Yuvası'nın kayıp ışıltısı geri döndü. Gökyüzü parlamaya başladı, taşlar ve çiçekler yeniden canlandı.
"Işıltı kaybolmadı," dedi Yonca, yaprakları parıldayarak. "Sadece Bulut'un biraz moralini düzeltmeye ihtiyacı vardı." Hep birlikte, prensesler ve ejderhalar temalı bir çay partisi düzenlediler. Futbol oynadılar, oyunlar oynadılar ve kahkahalar attılar. Ejderha Yuvası, eski neşesine kavuşmuştu. Elena, Diego ve Yonca, arkadaşlığın ve paylaşmanın ne kadar önemli olduğunu anlamışlardı.