Bir zamanlar, yüksek bir dağın tepesinde, Prenses Luma yaşıyordu. Saçları pembe girdaplar gibi dönen, kalbi kocaman bir prensesti. Prenses Luma'nın en sevdiği şey kelebeklerle konuşmaktı. Kelebeklerin kanat çırpış seslerini anlar, onların neşeli fısıltılarını duyardı. Luma'nın bir de dilek çiçekleri bahçesi vardı. Bu bahçede, dilekler açan rengarenk çiçekler büyürdü. Her dilek, farklı bir renkte ve şekilde bir çiçeğe dönüşürdü. Ancak, Prenses Luma'nın sihirli tacı kaybolmuştu! Bu taç, düşmüş bir yıldızdan yapılmıştı ve kelebeklerin mutluluğu için çok önemliydi.
"Ah, nerede benim yıldız tacım?" diye üzülerek bağırdı Luma. Kelebekler telaşla kanat çırpıyor, "Vız vız, tacımız nerede?" diye soruyordu. Tam o sırada, Prenses Luma'nın en yakın arkadaşı, Blinky adlı büyülü bir sırt çantası konuştu. "Merak etmeyin Prensesim! Ben her şeyi saklayabilirim ve her şeyi bulabilirim!" Blinky, mor renkte, konuşan ve içinde her şeyi barındıran bir sırt çantasıydı. Hatta içindeki küçük bir boyutta, bir şişme kale bile vardı! "Hadi bakalım, tacı bulma zamanı!" dedi Blinky neşeyle.
Blinky'nin sihirli gözleri vardı. Kaybolan eşyaların izini sürebiliyordu. "Bu tarafa doğru, Prensesim!" diyerek parıldayan bir toz izini takip ettiler. İz, onları rengarenk çiçeklerle dolu bir ormana götürdü. Ormanda şırıl şırıl akan bir dere vardı. Bu dere kenarında Mateo adında bir çocuk top oynuyordu. Mateo, futbol oynamayı ve doğada vakit geçirmeyi çok severdi. Topuyla o kadar meşguldü ki, Prenses Luma ve Blinky'yi görünce şaşkınlıkla durdu.
"Merhaba!" dedi Prenses Luma nazikçe. "Bir sorunumuz var, yardım eder misin?" Mateo, yardımsever bir çocuktu. Hemen "Elbette! Neydi sorun?" diye sordu. Prenses Luma, tacının kaybolduğunu ve kelebeklerin çok üzgün olduğunu anlattı. Mateo, "O zaman izi takip etmeliyiz!" dedi ve hemen onlara katıldı. Yürürlerken, Ana adında bir kız çocuğu ile karşılaştılar. Ana, papatyalar topluyordu. Ailesini ve hayvanları çok seven Ana, Prenses Luma'nın hikayesini duyunca, hemen onlara yardım etmek istedi.
Parıldayan toz izi, onları gizemli bir bulutun üzerine götürdü. Bulut, aslında yaramaz bir bulut perisiydi! Bulut perisi, Prenses Luma'nın tacını çalmıştı çünkü tacın parıltısına hayran kalmıştı. "Tacımı geri istiyorum!" dedi Prenses Luma. "Keşke benim de böyle güzel bir tacım olsaydı." dedi bulut perisi. O anda, gökyüzü birden karardı. Birkaç çakımdan sonra hafif bir yağmur başladı. Mateo, "Şimşek çakıyor, yağmur yağıyor! Korkmayın, hep birlikteyken güvendeyiz!" dedi. Ana, Prenses Luma ve Mateo birbirlerine sarıldılar.
Blinky, "Hazır olun!" dedi. İçinden, gökkuşağı renklerinde bir şemsiye çıkardı. Hepsi şemsiyenin altına sığındılar. Sonra Blinky, içinden bir de büyük bir havlu çıkardı. Hepsi kuruyana kadar beklediler. Prenses Luma, bulut perisine döndü ve nazikçe, "Tacın çok güzel olabilir ama o bizim için çok önemli. Kelebeklerin mutluluğu için gerekli." dedi. "Ayrıca, biz de seninle arkadaş olmak isteriz. Birlikte daha güzel şeyler yapabiliriz." Bulut perisi, Prenses Luma'nın bu nazik sözlerinden çok etkilendi. Kalbi yumuşadı. Tacı geri verdi ve özür diledi. Prenses Luma, tacını taktı ve gökkuşağı belirdi. Kelebekler, sevinçle etraflarında uçuşmaya başladı.
Hep birlikte, dilek çiçekleri bahçesine döndüler. Prenses Luma, Mateo ve Ana'ya teşekkür etti. Sonra, hep birlikte bir piknik yaptılar. Blinky, içinden lezzetli sandviçler ve meyveler çıkardı. Ana, dilek çiçeği yapmayı öğrendi. Mateo, topunu alıp oynadı. Prenses Luma, kelebeklerle sohbet etti. Herkes çok mutluydu. O günden sonra, bulut perisi de onlarla arkadaş oldu. Birlikte daha nice güzel günler geçirdiler. Ve Prenses Luma, anladı ki, dostluk ve yardımseverlik her zaman en güzel dilekleri gerçekleştirir.