Mateo ve Diego, iki genç futbol meraklısı, ormanda gizli bir açıklıkta parıldayan bir zaman makinesine rastladılar. Makine, devasa, buzlu bir kar tanesine benziyordu ve heyecanla vızıldıyordu. Meraklarına yenik düşerek, makinenin düğmelerine dokundular ve dost canlısı bir ses onları bir yolculuğa davet etti. Ses, mavi kulaklı, koyu turkuaz kürklü bir kutup ayısı olan Pola'ya aitti. Pola, ekranın üzerinde belirdi. Kürkü parıldadı ve onlara yaprakların geceleri parladığı, çiçeklerin şarkı söylediği bir dünyadan bahsetti. Mateo ve Diego’nun futbol sevgisini kutlayan, geleneksel oyunların oynandığı, çok özel bir kutlamanın yapıldığı bir yere, onlara ortak ilgilerini sunan bir davet gönderdi.
"Merhaba çocuklar!" dedi Pola’nın sesi. "Ben Pola. İsmimi not alın! Benim bir arkadaşım var, Clover. Ormanda yetişen pembe yapraklı bir filiz. Ama kayboldu ve ben de onu bulmak için sizin yardımınıza ihtiyacım var. Gelin, birlikte harika bir maceraya atılalım!"
Mateo ve Diego'nun gözleri parladı. "Elbette!" diye bağırdılar. "Yardım etmek isteriz!"
Zaman makinesi, heyecanla çalışmaya başladı. Bir anda, çocuklar kendilerini dev çiçeklerin melodiler çaldığı, canlı renklerle dolu bir diyarda buldular. Çiçekler, melodik seslerle havayı dolduruyordu. Mateo ve Diego, bu sihirli dünyada yürürken hayranlıkla etraflarına bakındılar.
Birden, pembe yapraklı, gülümseyen bir filiz beliriverdi. Bu, Pola'nın bahsettiği Clover'dı. Ancak Clover'ın yaprakları solmuş, neşesi gitmiş gibiydi. "Merhaba," dedi Clover’ın sesi, "Benim adım Clover. Ne yazık ki artık şarkı söyleyemiyorum. Neşemi kaybettim..."
Pola onlara Clover'ın neşesini, gölgeli bir figürün çaldığını söyledi. "Onu bulmalıyız!" dedi Pola. "Gelin, ipuçlarını takip edelim!"
Çocuklar, Pola'nın rehberliğinde yola koyuldular. İlk ipucu, devasa bir çiçek bahçesinde saklıydı. Bahçede geleneksel oyunlar oynayan çocuklar vardı. Diego, futbol becerilerini sergilerken, arkadaşları ile birlikte geleneksel oyunlara katılmanın keyfini çıkardı. Mateo ise, zekasını kullanarak bulmacaları çözmeye çalıştı.
İkinci ipucu, ışıltılı bir nehrin kenarındaydı. Mateo, inşa etmeyi ne kadar sevdiğini hatırladı ve nehrin üzerinden geçmek için bir köprü inşa etme fikrini ortaya attı. Birlikte, ağaç dallarını ve taşları kullanarak sağlam bir köprü yaptılar. Diego ve Mateo, arkadaşlarının yardımıyla engelleri aşarken, yalnız olmadıklarını hissettiler.
Üçüncü ipucu, yüksek bir dağın zirvesindeydi. Dağa tırmanırken, rüzgarın sesi kulaklarını çınlattı. Ancak, zirveye vardıklarında, gölgeli bir figür belirdi. Bu figür, neşe dolu çiçekleri ve neşeli çocukları kıskanan, yalnız bir buluttu.
"O da ne?" diye sordu Mateo şaşkınlıkla. "Bulut mu çaldı Clover’ın neşesini?"
Pola, buluta yaklaştı. "Neden böyle yapıyorsun?" diye sordu nazikçe.
Bulut, iç çekerek cevap verdi: "Çünkü ben yalnızım. Onların mutluluğunu kıskanıyorum."
Pola, sihirli yeteneğini kullanarak, buluta benzersiz şekillerde kar taneleri oluşturdu. Kar taneleri, bulutu rengarenk desenlerle süsledi. Mateo ve Diego, bulutu futbol oynamaya davet ettiler. Bulut, ilk başta çekindi, ancak daha sonra onlara katıldı.
Clover'ın neşesi geri geldi ve çiçekler daha da güzel şarkılar söyledi. Bulut gülümsemeye başladı. Çocuklar, işbirliği yapmanın ve başkalarına yardım etmenin, herhangi bir hazineden daha fazla mutluluk getirdiğini fark ettiler.
Oyunun sonunda, Pola, Mateo ve Diego'ya veda etti. "Sizi tekrar beklerim!" dedi Pola, göz kırparak.
Mateo ve Diego, zaman makinesine geri döndüler. Evlerine döndüklerinde, deneyimlerinden dolayı değişmişlerdi. Dostluğun, dayanışmanın ve başkalarına yardım etmenin büyüsünü daha derinden anlamışlardı. Artık futbol oynamak ve birlikte geleneksel oyunlar oynamak, onlar için daha da anlamlı hale gelmişti. Ve gökyüzüne baktıklarında, mutlu bir bulutun onlara gülümsediğini hayal ediyorlardı.