Uzaktaki Işıltılı Makine Fabrikası'nda, Prenses Luma yaşıyordu. Prenses Luma'nın derin pembe, kıvrım kıvrım saçları vardı ve kalbi kocaman, altın sarısı bir taçla taçlandırılmıştı; tıpkı düşmüş bir yıldızın parıltısıyla yapılmış gibiydi. Ama Prenses Luma'nın en özel yeteneği, kelebeklerle konuşabilmesiydi! O, uçan her canlıyla konuşabilirdi. Bir sabah, Prenses Luma uyanır uyanmaz, endişeli bir kelebek sürüsü penceresinin önünde vızıldamaya başladı.
"Ne oldu, minik kanatlı dostlarım?" diye sordu Luma, sesi tatlı ve nazikti.
Keşke Prenses Luma'nın saçları ne kadar heyecanlı olduğuna göre rengini değiştirebilseydi. Bugün, saçları korku ve endişe nedeniyle solgun bir pembe rengine dönmüştü.
Kelebekler, "Robotlar! Robotlar çalışmıyor! Işıltılı Makine Fabrikası sessiz!" diye fısıldadı, kanatları telaşla çırpınarak.
Luma hızla giyindi ve fabrikaya doğru yola koyuldu. Fabrika, rengarenk ışıklar ve dönen çarklarla dolu, eğlenceli bir yerdi. Ancak bugün, her şey durmuştu. Robotlar hareketsiz duruyor, ışıklar sönmüştü.
Fabrikanın müdürü Bay Çark, "Prenses Luma, hoş geldiniz! Biz de ne olduğunu bilmiyoruz. Robotlarımız çalışmıyor!" dedi endişeyle.
"Sakin olun, Bay Çark," dedi Luma, "Keşke kelebeklerle konuşabilmeseydim!" diye düşündü. Sonra, kelebeklere dönerek, "Bana neler olduğunu anlatın!" dedi.
Kelebekler, "Robotların 'Işıltı Gücü'ne ihtiyacı var!" diye cevapladı. "Bu güç, sizin dilek çiçeklerinizin olduğu bahçenizde bulunuyor!"
Luma'nın bahçesi, dileklerin çiçeklere dönüştüğü büyülü bir yerdi. Her çiçek, farklı bir dileği temsil ederdi ve hepsi parıldayan, rengarenk yapraklara sahipti.
"Hemen gidip dilek çiçeklerini getirmeliyim!" dedi Luma.
Luma, fabrikada ilerlerken, bir dizi zorlukla karşılaştı. İlk olarak, eski bir mekanik labirentten geçmesi gerekiyordu. Labirentte dönen çarklar ve hareketli platformlar vardı, ancak Prenses Luma zekice hareket ederek, yıldız tacından çıkan ışıltıyı kullanarak yolu buldu.
Sonra, güvenlik sistemi arızalandı. Ancak Luma, nazikçe, sistemi devre dışı bırakmanın bir yolunu buldu. Sistemi uyarmak yerine, etrafından dolaşarak fabrikadan sorunsuzca geçti. Çünkü Prenses Luma'nın en büyük gücü, nazik kalbiydi.
Bahçesine ulaştığında, en güzel dilek çiçeklerinden birkaçını topladı. Çiçekler, pembeden mora, sarıdan yeşile kadar her renkte parlıyordu.
Luma, çiçekleri alıp hızla fabrikaya geri döndü. Bay Çark ve diğer çalışanlar onu merakla bekliyordu.
Luma, topladığı çiçekleri, robotların enerji merkezine yerleştirdi. Çiçekler parladı, ışıltı güç yayıldı ve robotlar yavaşça hareket etmeye başladı!
Robotlar yeniden çalışmaya başlayınca, içlerinden biri, "Teşekkürler Prenses Luma!" dedi. "Ama biz sadece çalışmak istemiyoruz. Bize değer verildiğini hissetmek istiyoruz!"
Luma anladı. Robotlar sadece güç değil, aynı zamanda sevgi ve takdir de istiyordu. Luma, Bay Çark'a döndü ve "Robotlarımızın ne kadar önemli olduğunu onlara göstermeliyiz!" dedi.
Bay Çark, Luma'nın sözlerini kabul etti. Fabrikada büyük bir kutlama düzenlendi. Robotlar ve insanlar birlikte şarkılar söylediler, oyunlar oynadılar ve kahkahalar attılar.
Luma, o günden sonra fabrikaya daha sık gelmeye başladı. Robotlarla sohbet etti, onlara teşekkür etti ve her zaman onların ne kadar değerli olduğunu hatırlattı.
Fabrika, artık daha da mutlu bir yerdi. Çünkü robotlar, sadece çalışmakla kalmıyor, aynı zamanda sevgi ve takdir de alıyorlardı. Ve Prenses Luma, kelebeklerle konuşarak her zaman insanların ve robotların mutlu olmasını sağlıyordu. O günden sonra, prensesin bahçesinde daha çok dilek çiçeği açtı ve her biri daha da parlaktı.