Ethan, uzay ve robotlara bayılan 10 yaşında bir çocuk, ve kralları, kraliçeleri ve gizemleri seven arkadaşı Louis, Spooky Ormanı'nın kenarında duruyorlardı. Orman, karanlık bir gökyüzünün altında yükselen, eğri büğrü ağaçların ve garip şekilli kayaların gölgeleriyle doluydu. Ama korktukları kadar da ürkütücü görünmüyordu, bu da Louis'in merakını daha da arttırıyordu. Ethan ise bir robotla karşılaşma ihtimaline karşı tetikteydi. 'Efsanevi Şarkı Söyleyen Taş'ı bulmak için bir göreve çıkmışlardı.
"Bu ormanın ne kadar 'spooky' olabileceğini tahmin edemiyorum!" dedi Louis, elindeki küçük bir haritaya bakarken. "Ama eminim ki, çok heyecan verici bir şeyle karşılaşacağız!"
Ethan, Louis'ye katıldı ve konuşmaya başladı: "Evet, robotların veya uzay gemilerinin olduğu bir şeyle karşılaşabiliriz!"
Tam o sırada, parlak dodger mavisi bir şey, ağaçların arasından hızla döndü. Yuvarlak ve ortasında kocaman bir deliği olan bir şeydi. Bu, Dizzy'ydi! Dizzy, sürekli dönen, en saçma şakaları yapan ve konfeti serpen bir uçan donut'tu. Dizzy, heyecanlandığında "Whoop!" diye ses çıkarır ve şakalarına göre konfetileri renk değiştirirdi. Dizzy, Ethan ve Louis'ye doğru yaklaştı.
"Selam arkadaşlar!" dedi Dizzy neşeyle. "Ben Dizzy, Spooky Ormanı'ndaki en havalı donut! Ve inanılmaz bir maceraya hazırsınız!"
Ethan'ın gözleri parladı. Dizzy'nin ortasındaki delik, neredeyse küçük bir solucan deliği gibi görünüyordu! "Bu, uzaya açılan bir kapı gibi mi?" diye sordu.
Louis şüpheci bir şekilde, "Solucan deliği mi? Cidden mi?" diye mırıldandı ama merakına engel olamadı.
Dizzy, "Aynen öyle!" diye cevap verdi. "Bu, Kahkaha Boyutu'na açılan bir portal! Ve şu anda, Şarkı Söyleyen Taş'ı bulma görevindesiniz. Ama önce, Gölge Labirenti'nden geçmeniz gerekiyor!"
Birlikte ormana doğru ilerlediler. Labirente girmek üzereyken Louis sordu, "Neden Şarkı Söyleyen Taş'ı bulmamız gerekiyor?"
Dizzy, "Taş, bu ormandaki neşeyi koruyor! Ama Gölge Canavarı, neşeyi çalmaya çalışıyor. Eğer taşı bulamazsak, orman üzüntüyle dolacak!" dedi.
Ethan, robotlarla ilgili düşüncelerini bir kenara bırakarak, bu görevin önemli olduğuna karar verdi.
Labirentin içine girdiler. Labirent, hareketli gölgelerden oluşuyordu. Yollar kayboluyor, duvarlar belirsizleşiyordu. Ethan, robotik bir mantıkla yolları incelemeye başladı. "Eğer bu labirent bir bulmaca gibiyse, bir çözüm yolu olmalı!" dedi.
Dizzy, etrafında dönerek ve konfetileri her yere saçarak, "Hadi biraz kahkaha atalım! Bu yolu daha eğlenceli hale getirebiliriz!" dedi. Dizzy'nin şakaları o kadar komikti ki, konfetileri gökkuşağı renklerinde parlamaya başladı.
Louis, "Ben kraliyet aileleriyle ilgili hikayeler okudum. Belki de bu labirent, bir kraliyet bulmacasıdır!" dedi.
Birden bire bir kapı belirdi ve kapının üzerinde garip şekiller vardı. Louis, "Bu şekiller… Bu semboller, kralların ve kraliçelerin kullandığı sembollere benziyor!" dedi.
Ethan ve Louis, Dizzy'nin yardımıyla kapıyı açmaya çalıştılar. Ethan, Dizzy'nin dönerek yarattığı rüzgarın yardımıyla, kapıdaki sembolleri doğru sıraya dizdi. Kapı açıldı! Ama önlerinde Gölge Canavarı belirdi!
Gölge Canavarı, kocaman, siyah bir gölgeydi. Onlara doğru homurdanarak yaklaştı.
Dizzy, "Whoop!" diye bağırdı ve hızla etrafında dönmeye başladı. Dönüş hızıyla yarattığı rüzgar, Gölge Canavarı'nı biraz geriye itti. Ethan, robotik yeteneklerini kullanarak canavarın zayıf noktasını bulmaya çalıştı. Louis, kraliyet bilgilerini kullanarak canavarı şaşırtmanın bir yolunu aradı.
Louis, "Canavarın zayıf noktası, neşe! Onunla alay edebiliriz!" dedi.
Dizzy, en iyi şakalarını yapmaya başladı. Şakaları o kadar komikti ki, Gölge Canavarı'nın gölgesi bile titremeye başladı. Sonunda, kahkahalara dayanamayarak ortadan kayboldu!
İlerlediler ve en sonunda Şarkı Söyleyen Taş'ı buldular. Ama bekledikleri gibi bir taş değildi. Şarkı Söyleyen Taş, aslında bir gemdi, bir taştan daha fazlasıydı, bir gemdi, etrafına ışık saçıyordu ve şarkı söylüyordu! Ama şarkılar, aslında Dizzy'nin anladığı gibi şakalardı! Ethan, taşın yaydığı enerjiyi hissedebiliyordu.
"Bu, müthiş!" dedi Ethan. "Bu, robotların ve uzayın birleşimi gibi!"
Taşın kahkahaları, Kahkaha Boyutu'na açılan portali daha da genişletti. Orası, neşeyle dolu, renkli bir yerdi.
Dizzy, "Veda zamanı!" dedi. "Ama endişelenmeyin, istediğiniz zaman Kahkaha Boyutu'na geri dönebilirsiniz!"
Ethan ve Louis, Dizzy'ye el salladılar ve ormandan ayrıldılar. Onlar için, korkunç bir orman sadece eğlenceli bir maceraydı.
Ormandan ayrılırken, Louis Ethan'a döndü ve "Biliyor musun Ethan? Bazen en ürkütücü yerlerde bile neşe bulabiliriz!" dedi. Ethan gülümsedi ve robotlarını ve uzayı düşündü, yeni bir keşif için sabırsızlanıyordu. Dizzy ile tanışmak, her zaman eğlenceli olacağını düşündüğü yeni bir dünyanın kapılarını aralamıştı.