Gökkuşağı Kalesi ve Kayıp Ezgiler

Güneşli Sahil'de, gökyüzü kadar masmavi, pırıl pırıl bir şato vardı. Adı, Gökkuşağı Kalesi'ydi. Bu sihirli kale, hikayelerin hayat bulduğu ve kulelerinden yıldızların dans ettiği bir yerdi. Ancak bir gün, Güneşli Sahil'de tuhaf bir şeyler oldu. Normalde kulelerden yükselen ninniler kesilmiş, yıldızlar solmuş ve sahilin ışıltısı azalmıştı. Maria adında 10 yaşında, şarkı söylemeyi seven, ailesini çok seven bir kız çocuğu vardı. Maria, bu tuhaf durumu fark etti. Kalbinin derinliklerinde bir eksiklik hissetti, sanki bir melodi kaybolmuş gibiydi.

"Bu doğru değil," diye mırıldandı Maria, "bir şeyler ters gidiyor."

Maria, durumu araştırmaya karar verdi. Sahilde yürürken, tüyleri turkuaz renginde, sevimli bir kar ayısı olan Pola ile karşılaştı. Pola, buz gibi maceraları ve sıcak kucaklaşmaları seven, arkadaş canlısı bir yaratıktı. Maria, Pola'ya kalenin neden şarkı söylemediğini sorduğunda, Pola üzüntüyle başını salladı. "Bilmeceler başladı!" dedi. "Normalde kuleler ninni söyler, ama şimdi sessizler. Bu da yıldızların parlamasını engelliyor ve sahili kasvetli yapıyor."

Maria'nın ailesi her zaman birbirlerine yardım ederdi. Şimdi, Maria'nın da yardım etme zamanı gelmişti. "Endişelenme Pola," dedi Maria kararlılıkla, "Bu durumu düzelteceğiz!"

İki arkadaş, Gökkuşağı Kalesi'ne doğru yola koyuldular. Yolda, liquid starlight dolu bir hendekten geçtiler. Sonra, gökyüzü mavisi tüyleri olan, taç takmış, nazik bir ayı olan Kral Bearon ile tanıştılar. Bearon, hava durumunu kürkünün kabarmasından tahmin edebiliyordu. Onlara çay ve minik şapkalar ikram etti. "Kalenin sessizliğinden ben de endişeliyim," dedi Bearon. "Hadi içeriye girelim ve ne olduğunu öğrenelim."

Gökkuşağı Kalesi'nin içinde, her gün yeri değişen 143 oda vardı. Maria, Pola ve Bearon, her odayı tek tek aradılar. Odalarda ipuçları buldular ama şarkıların nerede olduğuna dair bir işaret yoktu. İçeride dolaşırken, bulut ejderhalarının üzgün olduğunu fark ettiler. Bu ejderhaların üzüntüsü, Güneşli Sahil'deki havanın değişmesine neden oluyordu.

Maria, şarkıların sadece şarkı olmadığını anladı; kalbin ta kendisiydiler. Kaybolan şeyin ne kadar önemli olduğunu şimdi anlıyordu. "Korkmayın arkadaşlar," dedi Maria, "Benim bir fikrim var!"

Maria, ailesini düşünerek, umut ve dostluk dolu kendi şarkısını söylemeye başladı. Ses tonu yumuşak ve güzeldi, şarkısı kalenin duvarlarında yankılandı. Kuleler, sanki Maria'nın şarkısına cevap verir gibi, yeniden güzel melodilerle doldu. Yıldızlar parladı, Güneşli Sahil ışıltısına geri döndü. Bulut ejderhaları gülümsedi ve hava yeniden güneşli oldu.

Maria, küçük bir iyiliğin, tıpkı ailesinin yaptığı gibi, her şeyi düzeltebileceğini anladı. O günden sonra, Gökkuşağı Kalesi her zaman şarkılarla doluydu, Güneşli Sahil her zaman ışıl ışıl parlıyordu ve Maria, kalbinde sonsuz bir mutlulukla şarkı söylemeye devam etti.