Benjamin, parlak metallerin ve dönen dişlilerin dünyası olan Robot Fabrikası'na heyecanla girdi. Tarihe olan tutkusunu bildiğinizden, fabrika gezisi en sevdiği şeylerden biriydi. Eski robotların ve unutulmuş makinelerin hikayelerini öğrenmek için sabırsızlanıyordu. İçeri girer girmez, fabrika müdürü Bay Çelikbilek onu karşıladı. "Merhaba Benjamin!" dedi Bay Çelikbilek, "Bugün sana fabrikanın en gizli köşesini göstereceğim." Benjamin'in gözleri parladı. "Gerçekten mi?" dedi Benjamin, heyecanla. Bay Çelikbilek, "Evet, ama önce biraz hazırlık yapmalısın." dedi ve eline bir kitap tutuşturdu. "Bu kitap, fabrikanın tarihiyle ilgili. İpuçlarını bulmak için okumalısın."
Benjamin, kitabı aldı ve Bay Çelikbilek'in rehberliğinde fabrikanın derinliklerine doğru ilerledi. Koridorlar robotların sesleriyle yankılanıyordu: tıklamalar, zırıltılar ve uğultular. Tarihi bölümün girişine geldiklerinde Bay Çelikbilek, "İşte burası!" dedi. "Bu bölüm, robotların ilk zamanlarına ait. Burada, fabrikamızın sırlarını ve gizli hazinelerini bulabilirsin." Benjamin'in kalbi hızla çarpmaya başladı. Gözlerini etrafında gezdirdi. Tozlu raflar, paslanmış makineler ve unutulmuş eşyalar... Her şey bir tarih kitabı gibiydi.
Benjamin, merakla rafları incelerken, köşede gizlenmiş bir kapı keşfetti. Kapıyı açtığında, loş bir odaya girdi. Odanın ortasında, dodger mavisi, yumuşacık bir yaratık duruyordu. Bir ahtapottu, hem de sıradan olmayan bir ahtapot. Gözleri ışıl ışıl parlıyordu. Dokunaçları sanki dans ediyordu. Benjamin şaşkınlıkla bağırdı: "Sen de kimsin?"
Yaratık cevap verdi: "Ben Wobble!" Sesi neşeyle doluydu. "Ve ben, burada sıkışıp kaldım. Bana yardım eder misin?" Wobble, dodger mavisi rengiyle parlıyordu. Benjamin, Wobble'a yaklaştı. Yumuşacık dokunaçlarına dokundu ve bir anda portakal aroması hissetti. "Vay canına!" dedi Benjamin, "Ağzım portakal gibi oldu!" Wobble, "Benim mutluluğumla alakalı!" dedi. "Benim vücudum, hislerime göre değişir. Şu an mutluyum çünkü seninle tanıştım!" Benjamin, Wobble'ın bu tuhaf yeteneğine hayran kalmıştı. Wobble, "Ailemden ayrı düştüm ve onları bulmam gerekiyor." diye devam etti. "Onları bulmak için bir bilmeceyi çözmemiz lazım." Benjamin'in aklı hemen çalışmaya başladı. Daha önce çözmeye çalıştığı bir bilmeceyi hatırladı. Wobble'ın bilmecesinin o bilmeceyle bağlantılı olabileceğini düşündü. "Elbette yardım ederim!" dedi Benjamin. "Hadi, bilmeceye bakalım!"
Böylece, Benjamin ve Wobble'ın Robot Fabrikası'ndaki macerası başladı. Bay Çelikbilek, onları beklediği yerden ayrıldı ve Wobble ile Benjamin maceraya atıldılar.
Fabrikanın engebeli koridorlarında ilerlerken, zorlu bir labirente rastladılar. Labirentin içindeki makineler hareket ediyor, ışıklar yanıp sönüyordu. Benjamin, tarih kitaplarından öğrendiği bilgileri kullanarak, Wobble ise esnek vücudunu ve ritim yeteneğini kullanarak ilerlemeye çalıştı. Wobble'ın her dokunacı farklı bir ritimde dans edebiliyordu ve müthiş bir yeteneği vardı. "Benim yeteneğim, müziğim ve vücudumla bağlantılı!" dedi Wobble. "Her dokunacım farklı bir ritimde dans eder ve bazen de, acayip olaylar ortaya çıkar."
Labirentin içindeki zorlu bulmacalar ve hareketli engeller, Benjamin'in problem çözme yeteneğini test etti. Wobble ise, esnekliği sayesinde zorlu yerlerden geçmeyi başardı. Bazen, mutsuz hissettiğinde çikolata tadına bürünüyor, üzüntüsünü belli ediyordu. Fakat bir anda toparlanıp, yeniden neşeleniyordu. Wobble'ın müziği ve dansı, Benjamin'e cesaret veriyordu.
Yolda, farklı yeteneklere sahip dost canlısı robotlarla karşılaştılar. Bazıları onlara ipuçları verirken, bazıları da yardım etmek için ellerinden geleni yaptı. Bir robot, "Labirentin sonunda, eski bir şifreleme makinesi var." dedi. "Onu çözerseniz, Wobble'ın ailesine ulaşabilirsiniz."
Bulmacalar giderek zorlaşıyordu. Benjamin'in tarihi bilgilerine ve Wobble'ın sıra dışı yeteneklerine ihtiyaç vardı. Bir engeli aşmak için Wobble'ın dokunaçlarını on katına kadar uzatması gerekiyordu. Başka bir engeli geçmek içinse, Benjamin'in geçmişten kalma bir şifreyi çözmesi gerekiyordu. Benjamin, Wobble'a, "Bu çok zor! Başarabilecek miyiz?" diye sordu. Wobble, dudaklarını büzdü. "Üzülürsem, çilek tadına bürünürüm!" dedi. Ama sonra gülümsedi ve "Ama pes etmek yok!" dedi. "Seninle birlikte her şeyi başarabiliriz!"
Sonunda, şifreleme makinesine ulaştılar. Makine, eski bir dilde yazılmış karmaşık sembollerle doluydu. Benjamin, tarihi bilgilerini kullanarak sembolleri anlamaya çalıştı. Wobble ise, dokunaçlarını kullanarak makinenin tuşlarına bastı. Wobble'ın müziği, makinenin içindeki dişlilerin dönmesini sağladı. Ve sonunda, şifre çözüldü! Şifre, Wobble'ın ailesinin nerede olduğunu gösteriyordu.
Şifreyi çözer çözmez, labirentin en derinlerine doğru ilerlediler. Orada, Wobble'ın ailesi onları bekliyordu. Wobble'ın ailesi, tıpkı Wobble gibi dodger mavisi renkli, yumuşacık ahtapotlardan oluşuyordu. Wobble'ın ailesi, onu görünce sevinçle dokunaçlarını salladı. Birbirlerine sarıldılar. Sevinçleri o kadar büyüktü ki, Wobble'ın mürekkebi gökyüzünü renkli bir disko ışığına çevirdi.
Ailesine kavuştuktan sonra, Wobble ve Benjamin, fabrikanın gizli bir planını keşfettiler. Bu plan, başkalarına yardım etmeye yarayan özel robotlar üretmekle ilgiliydi. Benjamin, okuma becerilerini kullanarak planı deşifre etti. Wobble ve ailesi de, robotların yapımında yardımcı olmaya karar verdi. Böylece, herkes mutlu ve desteklenmiş hissedecekti.
Benjamin, Wobble'a dönerek, "Senin ruh halinin vücuduna yansıması çok ilginçti!" dedi. "Bazen mutsuz oldun, bazen neşeli. Ama her zaman kendine inanmayı başardın." Wobble gülümsedi. "Evet, tıpkı senin gibi!" dedi. "Sen de, arkadaşlığın ve yardımseverliğin ne kadar önemli olduğunu gösterdin. Zorlu bulmacaları çözmek için birlikte çalıştık. Ve sonunda başardık!"
O günden sonra, Wobble ve ailesi, Robot Fabrikası'nda kaldı. Özel robotların yapımına yardım ettiler ve herkesin mutluluğu için çalıştılar. Benjamin de sık sık fabrikayı ziyaret etti ve Wobble ile maceralarına devam etti. Çünkü, birlikte her şeyi başarabileceklerine inanıyorlardı. Ve Benjamin, okumayı daha da çok sevdi. Çünkü, tarihin ve arkadaşlığın gücünü öğrenmişti. Ve biliyordu ki, karanlıktan korkmak yerine, birlikte daha güçlü olabilirlerdi. Çünkü, arkadaşlık en karanlık zamanlarda bile parlayabilir.